लघुकथा- अदृश्य मुस्कान
जोइ पोइको चर्काे आवाज सुनेर छिमेकका केही मान्छेहरु उनको आँगनमा देखा परे । ती मध्ये एकजनाले सोधे ः‘ होइन कहिले पनि चर्काे आवाज नआउने यो घरबाट आज एकाबिहानै के को हल्लाखल्ला हो ?के भयो ?’
‘ के हुनु नि ⁄ ल हेर्नुस त,यसकी प्यारी छोरी पोइला भागिछ ’ भन्दै गुटुमुटु पारेको कागज फुकाउँदै देखाए । आफ्नी छोरी कोसँग बोल्दैछे ?कोसँग हिमचिम गर्दैछे भन्ने ख्याल राख्नु पर्दैन् ? भन्दै रिसजति आफ्नी श्रीमतितिर पोख्दै थिए ।
‘ बढेकी छोरीको २४ सै घण्टा अगाडि पछाडि लाएर को हिड्न सक्छ त नि ? हजुरलाई फुर्सद भयो कि राजनीति र नेतागिरी गर्दै ठिक्क छ । आफु पनि ख्याल राख्नु नि ⁄ ’ श्रीमति जवाफ फर्काउँदै थिइन् ।
‘गएपनि आफ्नो जातभात मिल्नेसँग जानु ,बरावरी हैसियत भएकोसँग जानु ⁄ अब मलाइृ यी गाउँलेहरुले के भन्लान् ?’ उनी रिसले मुरमुरिंदै थिए ।
’सबैले आआफ्नो भाग्य लेखेर ल्याएका हुन्छन् । जे हुन्छ ,त्यो भएरै छाड्छ । बाँक िसमयलाई छाडिदेउ भो ⁄ ’ भन्दै सबै आ–आफ्नो घरतिर लागे ।
रिसले रन्थनिएका उनको मुहार एकाएक उज्यालियो ।
परार साल जेठी छोरीको बिहे गर्दा लागेको ऋण,जुन चुक्ता गर्न अझै बाँकी थियो ।
ट्रेण्डिङ समाचार
ताजा समाचार
-
१.
-
२.
-
३.
-
४.
-
५.
-
६.
-
७.
-
८.
-
९.
-
१०.
प्रतिक्रिया