११३ दिनदेखि हिउँमा फसेका युवकले मर्नुअघि खिचे अन्तिम सेल्फी

 काठमाडौं । सेप्टेम्बर ६, १९९२ को दिन दुई पदयात्रीहरू अलास्काको पहाडमा पदयात्रा गर्दै थिए। उनीहरूले आफ्नो अगाडि एउटा बस उभिरहेको देखे। त्यो बस हिउँले पूरै ढाकिएको थियो । त्यसको सानो भाग मात्रै देखिन्थ्यो । त्यो बसको छेउमा पुगेपछि गन्ध आउन थाल्यो । उनीहरुले सो बसभित्र कुनै जनावर मरेको हुनसक्ने अनुमान गरे । बस भित्र गएर चेकजाँच गर्दा उनीहरू झस्किए । वास्तवमा, बस भित्र एक युवकको शव पूरै सडेको थियो।

उनीहरूले तुरुन्तै प्रहरीलाई बोलाए । प्रहरी हेलिकप्टरबाट त्यहाँ पुगे । शव देखेर प्रहरी पनि छक्क परेका थिए । उनीहरु अचम्ममा परेका थिए कि यो मान्छे यहाँ कसरी पुग्यो जहाँ टाढा टाढा कोही पनि बस्दैनन् । न त कसैले यहाँ एक्लै आउन हिम्मत गर्न सक्छ। आखिर को थिए यो व्यक्ति र कसरी पुगे यो ठाउँमा ?

द गार्डियनका अनुसार १२ नोभेम्बर १९६८ मा क्रिस्टोफर जोन्सन म्याकक्यान्डलेस नामको युवकको जन्म अमेरिकाको क्यालिफोर्निया राज्यको इङ्गलवुडमा भएको थियो। उनका बुबा नासामा एरोस्पेस इन्जिनियर थिए। आमा कन्सल्टेन्टको काम गर्थिन् । क्रिस्टोफरका अन्य ७ दाजुभाइ दिदीबहिनीहरू थिए, तर तिनीहरूमध्ये उनको एक मात्र वास्तविक बहिनी थिइन् । जसको नाम करिन थियो। बाँकी ६ सन्तान बुबाकी जेठी श्रीमतीबाट जन्मिएका थिए । क्रिस्टोफर यहाँ आफ्ना आमाबाबु, साख्खै बहिनी र ६ सौतेनी भाइबहिनीहरूसँग बस्थे।

जब उनी १८ वर्षको थिए, क्रिस्टोफरले आफ्नो १२ औं कक्षा पूरा गरे। यसपछि उनले सोचे कि अब संसार हेर्नुपर्छ । उनको परिवार पनि कामको सिलसिलामा क्यालिफोर्नियाबाट भर्जिनिया सरेको थियो। क्रिस्टोफरले सोचे कि किन फेरि क्यालिफोर्निया नजाने ? त्यहाँ उनले आफ्ना साथीहरूलाई भेटे र उनीहरूसँग समय बिताए। क्यालिफोर्निया गएपछि उनले आफ्ना साथीहरूका आमाबाबुबाट थाहा पाए कि उनका बुबाकी पहिलो श्रीमती अझै जीवित छिन् र उनीसँग सम्बन्धविच्छेद पनि भएको छैन। यति हुँदाहुँदै पनि उनले दोस्रो विवाह गरे ।

यो सुनेर क्रिस्टोफर छक्क परे । किनभने उनले सानैदेखि आफ्नो बुबाको सम्बन्धविच्छेद भएको सुन्दै आएका थिए । त्यही भएर उनले क्रिस्टोफरकी आमासँग बिहे गरेको उनलाई लागेको थियो । यहाँ उनलाई यो पनि थाहा भयो कि उनका बुवा अझै पनि पहिलो श्रीमतीलाई भेट्न आउने गर्छन् । यति ठूलो सत्य आफूबाट लुकाइएको थाहा पाएर क्रिस्टोफर निकै दुःखी भए । तर पनि उनले घरमा यसबारे केही बताएनन् । दिन बित्यो र क्रिस्टोफरले भर्जिनियाबाट स्नातक पूरा गरे।

जब उनले आफ्नो पढाइ पूरा गरे, परिवारका सदस्यहरूलाई लाग्यो कि क्रिस्टोफरले अब जागिर पाउनेछ। तर उनको योजना अर्कै थियो । त्यो दिन सन् १९९० को मे मा आयो । क्रिस्टोफरले आफ्नो पढाइको क्रममा पार्टटाइम काम गरेर कमाएको जति पैसा लिए र त्यो रकम परोपकारी संस्थालाई दिए। उनले सबै कुरा दान गरेका थिए । उनीसँग फोन पनि थिएन । अहिले उनीसँग एक रुपैयाँ पनि बाँकी थिएन । त्यसपछि एक दिन कसैलाई केही नभनी घरबाट निस्किए । उनीसँग एउटा झोला मात्र थियो ।

उनी आफ्नो जीवन आफ्नै शर्तमा बिताउन सक्ने ठाउँमा जान चाहन्थे । कहिले हिँडेर, कहिले कसैबाट लिफ्ट लिएर यात्रा सुरु गरे । उनीसँग पैसा नभएका कारण मालवाहक ट्रेनमा समेत गुपचुप यात्रा गर्थे । भोक मेटाउन भिख माग्थे । उनी सुत्नको लागि जहाँसुकै सुत्थे । त्यसपछि भोलिपल्ट उनी यात्रामा निस्किन्थे । यसरी उनले करिब साढे दुई हजार किलोमिटरको यात्रा तय गरे । यो काम गर्न उनलाई डेढ वर्षभन्दा बढी समय लाग्यो । उनले आफ्नो परिचय पनि लुकाए। उनले सबैलाई आफ्नो नाम अलेक्ज्याण्डर भने।

उनी यो जीवनसँग धेरै खुसी थिए। उनले धेरै पहाडमा पदयात्रा पनि गरे । यो सबै काम गर्दा उनलाई रमाइलो लाग्थ्यो । तर उनको दिमागमा एउटै कुराले सताइरहेको थियो । अर्थात् जतिसुकै स्वतन्त्र भए पनि मानिसहरूको बीचमा बस्नु पर्छ । अब उनलाई कोही नबस्ने ठाउँमा जान मन लाग्यो । जहाँ उनी मात्रै रहुन् र कसैसँग सम्पर्क गर्न नसकियोस् । त्यसपछि उसले सोच्न थाले कि यस्तो ठाउँ कहाँ छ । त्यसपछि उनको दिमागमा एउटा नाम आयो ‘अलास्का’। अलास्का एक यस्तो ठाउँ हो जहाँ जनसंख्या नगण्य छ।

वास्तवमा यो क्षेत्र यस्तो छ कि १२ महिना हिउँले ढाकिन्छ । यहाँ धेरै जाडो छ। त्यसपछि २८ अप्रिल १९९२ को दिन आयो। क्रिस्टोफरले एक चालकसँग लिफ्ट मागे । वास्तवमा, ती व्यक्ति अलास्का नजिकै जाँदै थिए। उनले क्रिस्टोफरलाई लिफ्ट दिए। त्यसपछि दुबै जना कारमा सँगै बसेर अलास्का तर्फ लागे । त्यो व्यक्तिले बिचमै सोधे कि त्यहाँ गएर के गर्ने ? त्यसमा क्रिस्टोफरले त्यहाँ पदयात्रा गरेर फर्किने बताए ।

उक्त व्यक्तिले क्रिस्टोफरको झोला देखेपछि उनीसँग पदयात्राका उपकरणसमेत नभएको बताए । यसबारे क्रिस्टोफरले आफूले जसरी पनि व्यवस्थापन गर्ने बताए । उक्त व्यक्तिले पदयात्राका उपकरण बिना त्यहाँ जाने जोखिम नलिन सल्लाह पनि दिए । तर क्रिस्टोफर सहमत भएनन् र उनले आफूलाई त्यहाँ छोडिदिन आग्रह गरे । ती व्यक्तिले पनि उनलाई धेरै जबरजस्ती गरेनन् र उनलाई अलास्काको सुरु बिन्दुमा छाडिदिए ।

उनी नै अन्तिम पटक क्रिस्टोफरलाई जीवित देख्ने व्यक्ति थिए। अब यहाँ क्रिस्टोफरले अलास्का चढ्न थाले। उनी निरन्तर हिँडिरहेका थिए । बीचमा दुईवटा खोला पनि आए । उनले तिनीहरूलाई पनि पार गरे। उनी पौडी खेल्न सक्दैनथे । तैपनि उनले खोला पार गरे किनभने त्यतिबेला खोलाको पानी एकदमै कम बगिरहेको थियो । खोला पार गरेपछि उनको लुगा भिजेको थियो । उनीसँग अरु लुगा पनि थिएन । यति हुँदाहुँदै पनि उनी त्यही भिजेको लुगा लगाएर अगाडि बढिरहे । सबै ठीकठाक चलिरहेको थियो । यसो गर्दागर्दै चार दिन बित्यो । तिर्खा मेटाउन उनले बरफ पगाल्थे र पिउँथे । खानाको लागि बाटोमा चेरी र जामुन टिप्ने गर्थे । र उनले तिनीहरूबाट भोक मेट्थे ।

तर ४ दिनको यात्रामा उनले अलास्का हेर्दा जति सुन्दर भए पनि निर्दयी पनि भएको महसुस गरेका थिए । अब धेरै हिँडडुल गर्न नसक्ने उनलाई थाहा भइसकेको थियो । बाटोमा उनले एक ठाउँमा बेवारिसे छोडिएको बस देखे । जसमा हिउँ मात्रै परेको थियो । त्यो बसको टायर पनि थिएन । त्यहाँ बसको खोक्रो मात्रै थियो । उनले त्यो बसलाई आफ्नो घर बनाउने बारेमा सोचे र उनले त्यसै गरे ।

क्रिस्टोफर यहाँ बस्न थाले । शुरुका दिनहरु उनका लागि राम्रा थिए । खानको लागि रुखबाट जामुन टिप्ने गर्थे । कहिले लोखर्के र कहिले खरायोको शिकार गरी खान्थे । फुर्सदको समयमा आफूले ल्याएको किताब पढ्थे । दिन बित्दै गयो । तर यहाँबाट पूरै कथा उल्टो भयो। वास्तवमा, उनले खाएको खानाले उसलाई बल दिइरहेको थिएन। बरु यसका कारण उनी कमजोर हुँदै गए । उनको स्वास्थ्य बिग्रन थाल्यो । उनले खाएको जामुन विषाक्त भएको बताइएको छ । जसले उनलाई बिस्तारै भित्रबाट ध्वस्त पार्दै थियो ।

क्रिस्टोफरलाई अब यहाँ समस्या हुन थाल्यो। त्यसैले अब यहाँबाट फर्किनु पर्ने हुनसक्छ भनी उनले सोचे । किनकि यदि उनी यहाँ धेरै दिन बसे भने उनको मृत्यु हुनेछ। उनले फर्कने तयारी गरे । उनी त्यहाँबाट निस्किए । तर जब उनी ती दुई नदीको नजिक पुगे, उनले देखे कि तिनीहरूको स्तर धेरै बढेको छ। उनी पौडी खेल्न सक्दैनथे । त्यसैले बाध्यताले त्यहाँबाट फर्केर त्यही बसमा आउनुपर्‍यो ।

अब उनले जीवनको मूल्य बुझ्दै थिए। उनले मद्दतको लागि मानिसहरू खोज्न थाले। तर त्यहाँ उनले कुनै मानिस देखेनन् । सहयोगका लागि उनले अब डायरीको पानामा ‘मलाई बचाऊ’ लेखे । त्यसपछि बसको अगाडि राखे। जसले गर्दा त्यहाँबाट कुनै व्यक्ति जान्छ भने उसले त्यो पर्चा पढेर सहयोग गर्न सकोस् । तर यस्तो केही भएन ।

क्रिस्टोफरको अवस्था नाजुक भएको थियो । उनी हरेक दिन मितिसहित डायरीमा केही न केही लेख्थे । तर अब केही लेख्ने हिम्मत भएन । त्यसपछि १०० औं दिन आयो। उनले लेखेका छन् कि अब उनको मृत्यु हुन सक्छ। उनी यी अन्तिम दिनहरूलाई क्यामेरामा कैद गर्न चाहन्थे। त्यही भएर उनले क्यामेरा जडान गरी बससँगै आफ्नो फोटो खिचे ।

यो फोटोमा उनको हातमा एउटा नोट पनि लेखिएको छ । जसमा लेखिएको थियो ‘भगवानलाई धन्यवाद, मैले मेरो जीवन राम्रोसँग बिताएँ’। त्यसपछि बसमा फर्किएर बेहोस भए । यस पछि १०७ औं दिन आयो। यो उनको डायरीमा अन्तिम प्रविष्टि थियो। उनले लेखे ‘सुन्दर ब्लू बेरी।’ त्यसपछि पनि ५ दिनसम्म डायरीमा केही लेख्नुको सट्टा टिक लगाए । त्यसपछि ११४ औं दिनमा उनले त्यो टिक पनि लगाएनन् ।

वाशिंगटन पोस्टका अनुसार त्यसको १४ औं दिनमा पदयात्रीहरू त्यही ठाउँमा आए र त्यहाँ क्रिस्टोफरको शव भेटे। जब पुलिसले क्रिस्टोफरको डायरी देखे, उनीहरूले अनुमान गरे कि उनको ११३ औं दिनमा मृत्यु भएको हुन सक्छ। क्रिस्टोफरको कथा पनि त्यही डायरीबाट थाहा भयो । किनभने क्रिस्टोफर त्यो डायरीमा प्रायः आफ्नो बारेमा लेख्थे ।

यसपछि प्रहरीले पोस्टमार्टम गर्दा थाहा भयो कि क्रिस्टोफरको मृत्यु हुँदा उनको तौल २७ किलो मात्र थियो । यससँगै उनको मृत्युको कारण पनि बाहिर आएको छ । त्यो भोक थियो। अन्य डाक्टरहरूले भने कि उनी भोकले नभई ती जामुन खाँदा मरेका थिए। डाक्टरहरूले क्रिस्टोफरलाई खानाबारे थाहा नभएको बताएका थिए। त्यही भएर उनले असल जामुनसँगै केही विषालु जामुन पनि खाए । जसले हाम्रो शरीरलाई बिस्तारै मार्छ।

क्रिस्टोफरको मृत्युपछि धेरै मानिसहरू उनको समर्थनमा आए र धेरैले उनको निर्णयलाई गलत भने। धेरैले भने कि यदि उनलाई अलास्कामा कसरी बस्ने थाहा थिएन भने उनी त्यहाँ किन गए ? धेरै अन्य मानिसहरूले भने कि क्रिस्टोफर सही थिए। उनी आफ्नो जीवन आफ्नै शर्तमा बाँच्न चाहन्थे र उनले त्यसो पनि गरे । त्यसैले उनी गलत होइनन् । dcnepal